Mércores 7 de Xullo.Villafranca do Bierzo-Portomarín.105km.
Desde Villafranca a estrada sobe serpenteando baixo frondosas fragas de castiñeiros ata o porto de Pedrafita, onde o camiño entra en Galicia. Desde alí a estrada vira cara á esquerda e seguimos subindo con forte vento en contra ata a aldea do Cebreiro, declarada conxunto histórico. As vistas son espectaculares. Hai unha gran concentración de peregrinos. Selamos a credencial na igrexa de Santa María a Real, construída no século IX (a máis antiga do camiño) na que tivo lugar o milagre do Santo Grial. Hai un arco decorado con miles de estampas de santos.
Pouco despois do Cebreiro a estrada inicia un larguísimo descenso de máis de quince quilómetros ata o Mosteiro de Samos, onde paramos a almorzar. Ata Sarria o camiño discorre por unha paisaxe de bosques de ribeira, verdes e húmidos.
Ao mediodía chegamos a Portomarín. Do antigo pobo que quedou mergullado baixo o encoro só se conserva a igrexa, trasladada pedra a pedra e reconstruída na nova praza; no campanario aniñan as cegoñas . Hospedámonos no albergue municipal e comemos cos cataláns que coñecemos en Astorga. Pasamos a tarde calorosa na piscina e ás oito collemos sitio nun bar do pobo para ver a semifinal dos mundiais Alemaña-España tomando unhas xerras de cervexa.
Desde Villafranca a estrada sobe serpenteando baixo frondosas fragas de castiñeiros ata o porto de Pedrafita, onde o camiño entra en Galicia. Desde alí a estrada vira cara á esquerda e seguimos subindo con forte vento en contra ata a aldea do Cebreiro, declarada conxunto histórico. As vistas son espectaculares. Hai unha gran concentración de peregrinos. Selamos a credencial na igrexa de Santa María a Real, construída no século IX (a máis antiga do camiño) na que tivo lugar o milagre do Santo Grial. Hai un arco decorado con miles de estampas de santos.
Pouco despois do Cebreiro a estrada inicia un larguísimo descenso de máis de quince quilómetros ata o Mosteiro de Samos, onde paramos a almorzar. Ata Sarria o camiño discorre por unha paisaxe de bosques de ribeira, verdes e húmidos.
Ao mediodía chegamos a Portomarín. Do antigo pobo que quedou mergullado baixo o encoro só se conserva a igrexa, trasladada pedra a pedra e reconstruída na nova praza; no campanario aniñan as cegoñas . Hospedámonos no albergue municipal e comemos cos cataláns que coñecemos en Astorga. Pasamos a tarde calorosa na piscina e ás oito collemos sitio nun bar do pobo para ver a semifinal dos mundiais Alemaña-España tomando unhas xerras de cervexa.
Milladoiro
Outra maneira de facer o camiño
Porto de Pedrafita
Alto do Cebreiro
Portomarín
Piscina municipal
No hay comentarios:
Publicar un comentario